Diabeł tasmański

O najbardziej agresywnym torbaczu

czyli o diable tasmańskim

Torbacz z rodziny niełazowatych
 drapieżny diabeł tasmański,
nazwę zawdzięcza agresywności,

charakter  ma iście szatański.

Posiada: ciało  średniej wielkości

 i przednie nogi ma dłuższe.
Dość dużą  głowę z silnymi  szczękami
  i ogon-„tłustą parówkę”.

Wydaje przeraźliwe wrzaski,
 apetyt ma wprost niespożyty (zjada 40% tego co waży).
Zęby mu rosną  przez całe życie,
 cuchnący  zapach ma przy tym ( w stresie).

 Padlinożerny torbacz z Tasmanii,
pożera ofiary  z zębami.
Niesamowity posiada uścisk
 gdy ściśnie mocno szczękami. (553 Niutony)

Usłyszy w nocy każdy najmniejszy
szmer w swojej okolicy.
Wywęszy z kilometra nawet
 kąseczek smakowity.

Zwierzę aktywne głównie w nocy,
 poluje na wombaty.
Ostatnio tępi namnożone
pałanki oraz  koty.

W okresie rui samce zawzięcie
 walczą o jedną samicę.
Czasami każdy  ją szarpie, ciągnie
 – raniąc  przy tym sowicie. 

Po trzech tygodniach rodzą się młode
 dwa albo nawet trzydzieści,
i w torbie walczą już o przetrwanie,
 gdzie  sutki… cztery się mieszczą. 

Swoje schronienie mają w tunelach,
albo w leśnych zaroślach,
w wykrotach albo w spróchniałych drzewach,
też zdarza im się zamieszkać.

Po trzech miesiącach
wychodzą z ukrycia,
i uczą się polować.
Potrafią w razie zagrożenia
 po drzewach również się wspinać (młode)!

Obecnie niszczone przez chorobę
 nowotwór- raka pyska.
Są zagrożone  wyginięciem,
śmierć czeka na nie bliska. 

Lecz nie poddają się diabliki,
zdradzę wam tajemnicę,
by zdążyć  z wychowaniem młodych,
rodzą wciąż młodsze samice.

Mimo swej niezbyt chlubnej sławy,
szczególnie znanej z kreskówek,
smutno na świecie byłoby przecież
bez ich zawziętych „buziek”.

D. G.
30-01-205r.

Link do filmu z diabłami tasmanskimi


https://www.youtube.com/watch?v=qWwUAsPZ1_Y&feature=player_detailpage