Jesień

O pewnej pani  

Pojawiła się równo na wschodzie,

Zapukała kasztanem w dach,

I spowita w mglistą zasłonę,

Delikatnie opadła na piach.

 

Malowała pędzlem z  promieni

Sypiąc:  złotem, purpurą, czerwienią.

Teraz liście w słonecznej poświacie,

Wielobarwnym widmem się mienią.

Zawiesiła sznur diamentowy

Migocący w porannej rosie,

Który kiedy nadejdą przymrozki

Tak srebrzyście oszroni się.

 

Przegoniła bociany, jaskółki,

Zagrzebała jaszczurki i żaby.

W odrętwienie wprawiła pająki,

Nietoperze i wszystkie owady.

 

Wnet zapędzi do gawry niedźwiedzie,

Susły już się szykują spać.

O ostatnie zapasy na zimę,

Myszy, krety też muszą dbać!

 

Przygasiła słoneczną latarnię,

Wydłużyła po lecie cień,

I z naręczem jabłek i gruszek

Delikatnie przekroczyła sień.

 

A im dłużej zagości tu z nami,

Złotą suknię zamieni na płaszcz.

I otuli się ciepłym szalem

I roztoczy szary miraż.

 

Porozbiera liściaste drzewa

I odsłoni konarów gąszcz.

I zaprosi gila i jera

Na ostatni taneczny pląs.

 

Potem zniknie, lecz nie na długo,

Znowu zjawi się tu za rok.

Czy już wiecie  o kim myślałam

Pijąc pyszny z jej darów sok?

 

 

D. G. 23-11-2011r.