Wiersz o Ziemi

Już dość!

 

Podnosiła z wysiłkiem  twarz,
miała ciężki, charczący oddech.
Odsunęła garść włosów znad warg,
i westchnęła zwyczajnie-Ech! 

Wypluwała odpadów  garść,
zakaszlała smogiem i kwasem.
Zobaczyła  łysinę  w gąszczu
włosów zniszczonych przed czasem. 

Połykała Mendelejewa,
 popijając nie wodą,  lecz ściekiem. 
I myślała wciąż - Jakim mogę
 chorobę tą zwalczyć lekiem?

Przytłoczona niesprawiedliwością,
zachowaniem haniebnym bita,
i powszechną degrengoladą
niczym jadem skutecznie podtruta.

Nagle wstała  już odmieniona,
jak niedzielny tajemniczy gość!
W złości czy też może  z nadzieją
powiedziała dwa słowa- Już dość! 

I wydała spazmatyczne jęki,
pomarszczyła tsunami czoło.
Wypuściła gradowe kule,
zakręciła  cyklonowe  koło.

I wylała  łez oceany,
topiąc krzywdy swoje i smutki.
Zamrugała też powiekami,
aż  zatrzęsły się stare podbródki.

Zapaliła wulkaniczne knoty,
zaświeciła błyskawice na niebie.
Zadusiła tornad uściskiem
wojny, mordy, bezprawie i nędzę!
 

Otrzepała pył zza kołnierza,
wykąpała swój płaszcz w oceanie.
Osuszyła się w Słońca promieniach
na niebieskiej,  bezkresnej polanie.

Gdy się wreszcie uspokoiła
swe oblicze w lustrze dostrzegła.
Pomyślała-Jak długo jeszcze
ktoś mnie będzie tak  nadwyrężał?

 

D. G. 11-02-2012r.